Of ik me mijn jaar in New York anders had voorgesteld, vragen de mensen thuis. Tja, ik denk dat iedereen zich dit jaar anders had voorgesteld. Maar ik geef toe dat 2020 wellicht niet het meest ideale jaar is om je boeltje in Amsterdam op te pakken en voor een jaar te vertrekken naar Amerika.
– door Femke Pruis
Little did we know toen we op 29 december familie en vrienden uitzwaaiden op Schiphol, op weg naar ons grote avontuur in de States. Als groot Sex and the City fan (de cult tv serie uit de jaren ’00 over vier vriendinnen op Manhattan) was dit zo’n beetje hoe ik me 2020 had voorgesteld: slenteren door Central Park, cocktails nippen tijdens happy hour en ’s avonds een Napa cab bij de steak. En oké, tussendoor moest er natuurlijk ook nog hard gewerkt worden.
Ik moet zeggen, mijn eerste maanden in New York waren precies wat ik ervan verwacht had: de drukte op Times Square, toeterende auto’s, het knauwende New Yorkse accent en de exorbitante prijs van een glas wijn in de horeca. Alles gonsde en iedereen draaide overuren.
Tot de lockdown op 15 maart. New York werd vol in haar gezicht geraakt door Corona en ging volledig op slot. Elke dag las ik de horrorverhalen in de New York Times over de – veelal – arme wijken in de stad die onevenredig hard getroffen werden door het virus. Wijn was zo ongeveer het laatste waar ik aan dacht die dagen.
Boodschappenkarren vol wijn
Toen we na 2 weken verplichte quarantaine in ons appartement over de eerste grote schrik heen waren en we er – net als veel mensen – achter kwamen dat het toch niet nodig bleek om voor 2 weken ingeblikte tomaten in huis te hebben, begon ik toch langzamerhand wel weer zin te krijgen in een glas wijn. Net als een echte New Yorker was ik inmiddels gewend om veel buiten de deur te eten en dus ook te drinken. Maar waar haalden we onze wijn vandaan nu de hele stad op slot zat?
Online bestellen dus maar. Bij mijn favoriete wijnwinkel, Astor, kreeg ik de melding ‘wegens drukte is de levertijd 10 dagen’. Op hun Instagram pagina zag ik foto’s van de winkel vol boodschappenkarren gevuld met wijn; bestellingen van mede-New Yorkers die nog even voorreden op weg naar hun tweede huis in The Hamptons. Curbside pick-up noemen ze dat hier, kofferbak open en volladen maar.
Het verschil tussen kansarm en kansrijk in New York wordt tijdens de Corona-crisis nog maar eens pijnlijk duidelijk. En hoewel ik geen huis in The Hamptons bezit, realiseer ik me dat het feit dat ik in deze tijd over een luxeproduct als wijn kan en mag schrijven, mij automatisch indeelt bij die laatste groep.
Toen het inmiddels weer toegestaan was om een wandelingetje door de buurt te maken, ontdekte ik een nieuwe wijnwinkel bij mij om de hoek, of around the block zoals ze hier zeggen. Hier kon ik direct een fles wijn krijgen zónder 10 dagen te hoeven wachten. Dat wil zeggen, nadat je je bestelling door had gebeld en deze daarna zelf gemondmaskerd op kwam halen, waarbij je credit card met handschoentjes werd aangepakt en ontsmet, waarna je bestelling inclusief credit card weer door het raam werd gestoken. Dit alles met inachtneming van niet anderhálve meter, maar de hier verplichte 6 feet (bijna twee meter). Probeer het maar eens…
Outside dining ‘Barcelona style’
Inmiddels zijn we 3 maanden verder en bevinden we ons in fase 2 van New York’s reopening. Een zegen voor de keihard getroffen horeca, want outdoor dining (and wining!) is nu toegestaan. Nu zijn New Yorkers in principe niet zo van het buiten eten en je zag voorheen dan ook nauwelijks terrassen. Wat natuurlijk niet helpt, is dat het hier van juni tot diep in september een stabiele 30 graden is, dus de doorsnee New Yorker koestert zijn/haar plekje binnen in de airconditioning.
Maar inmiddels is half New York veranderd in één groot terras: parkeerplekken en trottoirs zijn geconfisqueerd en overal zijn – keurig op 6 feet afstand – tafeltjes neergezet. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat je over een avenida in Barcelona loopt. En jongens, dat eerste glas wijn op het terras… wat smaakte dat verschrikkelijk goed!
#NewYorkTough
Met de heropening van de restaurants, als is het voorlopig alleen nog buiten, heeft New York gelukkig een stukje van haar gezicht teruggekregen. Daarbij lijkt het alsof het karakter van de New Yorkers door de crisis mee is veranderd. Er worden meer praatjes gemaakt op straat, er wordt naar buren geglimlacht en fietsers (zoals ikzelf) worden niet meer van hun sokken gereden door claxonnerende automobilisten met haast.
Natuurlijk vraag ik me soms af hoe lang het zal duren voordat het weer zal zijn zoals het was en óf het ooit weer wordt zoals het was. Gelukkig heeft mijn nieuwe stad een imposante reputatie als het gaat om herstel na een grote crisis. In het Engels is daar een prachtig woord voor: resilience, wat zoiets betekent als ‘veerkracht’ of ‘doorzettingsvermogen’, maar daar eigenlijk een combinatie van is.
Overal in de stad zien we #NewYorkTough verschijnen. Geprojecteerd op wolkenkrabbers, gekrijt op de stoepen en in speeches geroemd door gouverneur Cuomo en burgemeester Di Blasio: New Yorkers krijg je er niet zomaar onder. New York is tough.
Femke (32) verhuisde voor een jaar naar New York City, vlak voordat de wereldwijde corona epidemie losbarstte die ook daar flink huishield. Femke werkt vanuit New York als freelance wijnblogger voor o.a. Best of Wines.