Schaalvergroting is aan de orde van de dag in de Duitse wijnbouw. Kleine (familie)bedrijven verkopen hun grond. Tussen 2010 en 2016 is het aantal wijnbouwers met 17% gedaald tot zo’n 17.000, terwijl het totale Duitse wijngaardareaal op ongeveer 100.000 hectare is gebleven.
Volgens het Duitse wijninstituut verdwijnen vooral bedrijven met minder dan 1 hectare wijngaard van het toneel. Bijna 30% van deze wijnbouwers verkocht zijn wijngrond, al nemen de resterende 4.300 kleine wijnboeren met minder dan 1 ha nog altijd een kwart van alle Duitse wijnbedrijven voor hun rekening.
Het wisselen van eigenaar heeft ertoe geleid dat het gemiddelde wijngaardbezit van de middelgrote wijnbedrijven is toegenomen van bijna 5 naar ongeveer 6 ha.
Toch zijn ook veel wijnhuizen met een wijngaardbezit tussen 1 en 10 hectare ermee opgehouden. In 2010 waren er nog zo’n 11.500 bedrijven in deze categorie, goed voor 45% van de totale oppervlakte aan de wijngaarden in Duitsland. In 2016 waren daar nog maar 9.500 van over, met bij elkaar 37% van alle wijngaarden.
Tien hectare lijkt op dit moment een veilig minimum te zijn om goede zaken te kunnen doen in de Duitse wijnbouw. Het aantal wijnbedrijven met meer dan tien hectare wijngaarden nam toe van 300 tot 3.100, waarvan er 890 meer dan 20 hectare wijngaarden bezitten. Deze grotere wijnhuizen bewerken samen 60% van alle wijngaarden van Duitsland.
Druiven die tussen 2010 en 2016 in aantal zijn toegenomen, zijn riesling (van 22% naar 23% van de totale Duitse aanplant), grauburgunder (relatief flinke toename van 4,6% naar 5,8%) en weissburgunder (4 > 4,8).
Dit komt wel overeen met recente proefervaringen. Duitse pinot gris en pinot blanc zijn naar mijn idee in kwaliteit toegenomen.
Druivenrassen die (letterlijk) terrein hebben verloren, zijn müller-thurgau (13,3 > 12,4), portugieser (4 > 3,2) en kerner (3,4 > 2,7). Laten we eerlijk zijn, dat zijn niet de spannendste druiven…
Spätburgunder (11,5%), dornfelder (7,7%) en silvaner (4,9%) zijn sinds 2010 min of meer op hetzelfde niveau gebleven.